Wadvaarders zijn natuurgenieters. Zij willen de natuur niet verstoren, zij willen juist bijdragen aan natuurbehoud.
De Wadden zijn een uniek natuurgebied. Ook de Wadvaarders hebben daarom ingestemd met de status van UNESCO werelderfgoed.
Maar we willen ook graag genieten van die natuur. En dus vinden we dat het Wad voor de pleziervaart toegankelijk moet blijven.
Beheermaatregelen voor natuurbehoud zijn nodig. Dat vinden wij ook! Maar het beheer moet in balans zijn. Geen onnodige maatregelen en wél duidelijke regels.
Met inbreng is van de recreatievaart kunnen we het draagvlak voor maatregelen vergroten.
Dat helpt ook de natuur verder.
Wij als Wadvaarders helpen graag mee met promoten van goed gedrag op de Wadden: geen onnodige hinder veroorzaken, ontzien van broed- en en fourageergebieden van vogels en zeehonden niet storen.
Met de erecode voor Wadvarenden helpen we hier aan mee.
De Vereniging Wadvaarders is van mening dat natuur en recreatie uitstekend samengaan. Vooral als wij er samen de schouders onder zetten.
Wat is er aan de hand?
In 2023 adviseerde de Internationale Unie voor Natuurbehoud (IUCN) om de Waddenzee op de lijst van bedreigd werelderfgoed te plaatsen. Of dat officieel gebeurt, wordt bepaald door de UNESCO-commissie.
De Wadvaarders zeggen:
Zorg voor behoud van de Werelderfgoed-status!
Visie van de Wadvaarders
Belang van de Werelderfgoedstatus: De Wadvaarders zien de Werelderfgoedstatus als erkenning van de unieke natuurwaarden van de Waddenzee en als stimulans voor goed gedrag van wadvaarders. Ze steunen ecologische bescherming, maar ook recreatief gebruik (wadvaren), mits dit duurzaam en verantwoord gebeurt.
Zorgen bij verlies van status: De Wadvaarders maken zich zorgen dat verlies van de status (door ruimtelijke aanspraken zoals economische activiteiten) leidt tot minder draagvlak voor bescherming en voor goed gedrag bij recreatievaart. Het kan ook zorgen voor meer economische druk op het gebied (visserij, scheepvaart, energieprojecten).
Impact op beheer: Zonder Werelderfgoedstatus wordt de bescherming meer afhankelijk van nationale wetgeving en EU-richtlijnen (zoals de Nature Restoration Law). Er blijven wel strenge eisen voor natuurbescherming, maar het maatschappelijk draagvlak kan afnemen.